Doping in de sport - 1890-1899

1893

De Japanse scheidkundige Nagayoshi Nagai (1844-1924) synthetiseerde metamfetamine, het eerste amfetamine derivaat.

1894

De 'atletisering' van testikelextracten kwam er vrij vlug na het eerste rapport van de Franse fysioloog en neuroloog Charles-Edouard Brown-Sequard (1817-1894). In 1894 onderzochten de Oostenrijkse fysioloog Oskar Zoth (1864-1933) en de Oostenrijkse chemicus Fritz Pregl (1869-1930) de effecten van die extracten op de spierkracht. Hoewel Zoth concludeerde dat deze 'orchitische' extracten de spierkracht verbeterden, is het hoogst onwaarschijnlijk dat ze buiten de kracht van de suggestie therapeutische of ergogene effecten hadden. In de slotzin van zijn publicatie uit 1896 leverde hij niettemin een huiveringwekkende voorspelling over het gebruik van anabole hormonen in de sport van de twintigste eeuw:

“De training van atleten biedt op dit vlak mogelijkheden voor verder onderzoek en voor praktische beoordeling van onze experimentele resultaten”.

1895

Een paar Franse firma's voerden publiciteit rond hun 'l'Elixir de vitesse' en 'Vélo Guignolet', die op basis van cocaïne en morfine waren vervaardigd.

1896

De promotoren van New York beloofden Teddy Hale (1864-1911) vijfduizend Dollar als hij hun zesdaagse zou winnen. Dat deed de Ier, maar toen hij uiteindelijk zo wit als een lijk en toegejuicht door de massa de finish bereikte, reed hij nog tien kilometer door zonder te beseffen wat hij deed, stoned als hij was. De dag voordien had hij al waanideeën, op zeker ogenblik stapte hij van de fiets en met schrik in de ogen schreeuwde hij dat er plannen bestonden om hem omver te rijden.

In 1896 won de 24-jarige Britse renner Arthur Linton (1868-1896) de 560 kilometer lange wielerwedstrijd Bordeaux-Parijs. Na die overwinning betwistte hij nog wedstrijden in Londen en Parijs, maar daarin moest hij wegens ziekte opgeven. Twee maanden na zijn zege stierf hij een mysterieuze dood, volgens heel wat geruchten aan de gevolgen van massaal dopinggebruik. Als doodsoorzaak werd tyfus gerapporteerd, een overdosis 'tri-methyl', een combinatie van cafeïne en ether, ligt echter dichter bij de waarheid

1897

In Engeland stierf Choppy Warburton (1859-1897) op 52-jarige leeftijd. De 'Lancashire Family History Society' omschreef hem als volgt:

"Choppy wordt geïdentificeerd als de aanstichter van het druggebruik in de wielersport van de 19de eeuw.”

Warburton werd in 1896 uit de sport verbannen na onbewezen claims over massaal dopinggebruik in de wedstrijd Bordeaux-Parijs. Zijn activiteiten zouden bijgedragen hebben tot de vroege dood van Arthur Linton (1872-1896), Tom Linton (1876-1914) en Jimmy Michael (1877-1904). Hij ging de geschiedenis in als de meest excentrieke wielercoach aller tijden. Een lange, slanke en vreemde verschijning met een fraaie snor, lange donkere mantel en bolhoed, waardoor hij er vervaarlijk uitzag. De meningen over hem waren verdeeld, sommigen beschouwden hem als een moderne trainer, voor anderen was hij een sluwe manager en gewetenloze gifmenger. Zelf was hij tijdens zijn jeugd begonnen met atletiek, wat hij dertig jaar volhield. Toen er in Manchester een wielerbaan werd gebouwd, stortte hij zich op het begeleiden van jonge wielertalenten. In zijn lange overjas met talloze binnenzakken zaten allerlei middeltjes verborgen en ook zijn onafscheidelijke tas bevatte ontelbare flesjes, gevuld met ongekende substanties. In die tijd waren laudanum, cocaïne, arsenicum, strychnine, cafeïne en nitroglycerine gewoon verkrijgbaar in de lokale apotheek, de apotheker wilde enkel weten waarvoor het middel moest dienen en schreef dit dan op in zijn ‘poison book’. Choppy pochte tegen iedereen die het horen wilde:

“Ik coach amper vier wielrenners, maar drie ervan zijn wel wereldkampioen.”

Buiten de genoemde Jimmy Michael en de broers Arthur en Tom Linton coachte hij ook de Franse renster Amélie le Gall (1872-1918). In 1896 vestigde de Bretoense het wereldrecord 100 kilometer voor vrouwen in het Londense Aquarium, Westminster en datzelfde jaar won ze in Parijs ook het eerste WK voor vrouwen. Meestal verbleef Amelie in de Engelse hoofdstad, waar ze onder de artiestennaam Lisette Marton een heuse beroemdheid werd. Op de wielerbaan reed ze vaak tegen mannen en ze nam deel aan de zesdaagsen van Westminster en Parijs.