Geschiedenis van de Sportgeneeskunde - 1896-1899

1896

Tijdens de Olympische marathon van 1896 volgden medici de lopers in auto's die tevens dienst deden als ambulance.

De fietsergometer werd in 1896 uitgevonden, toen de Franse arts en fysioloog Elisée Bouny (1872-1900), een leerling van Etienne-Jules Marey (1830-1904) een mechanische rem installeerde op het achterwiel van een gewone van de grond verheven fiets, om het uithoudingsvermogen van wielrenners te kwantificeren. Aanvankelijk gebeurde de intensiteitstoename van deze ‘vaste machine’ via rembalken, waarop meerdere gewichten werden gelegd. Later remde men af met een remkabel. Dit maakte het voor Bouny mogelijk om met een gewone fiets experimenten uit te voeren op de Parijse wielerbaan 'Champs de Mars', waardoor hij dus de eerste ergometrische veldtesten uitvoerde.

1898

De Britse chirurg Sir William Henry Bennett (1852-1931) introduceerde bij de Londense artsen de massage als behandelingsmethode voor nieuwe fracturen en hij richtte een massage-afdeling op in het St George’s Hospital. Zijn belangrijkste bijdrage aan de medische wetenschap was echter een paper waarin hij een chirurgische procedure introduceerde voor posterieure rhizotomie voor het verlichten van krampachtige pijn in een onderste extremiteit.

Met een Hill-Barnard sphygmomanometer onderzocht de Britse fysioloog Leonard Hill (1866-1952) de bloeddruk bij atleten die 400 yards gelopen hadden. Hij stelde vast dat die voor de wedstrijd tussen 120 en 130mmHg was en na de inspanning tussen 110 en 115mmHg.

1899

De Amerikanen Wilbur Atwater (1844-1907) en Francis G. Benedict (1870-1957) lieten proefpersonen gedoseerde arbeid doen op een fietsergometer. Die fiets dreef een dynamo aan waarvan de opgewekte stroom en verwarming als maatstaf werd gebruikt voor het uitgevoerde werk. Beiden ontwikkelden ook de eerste elektromagnetische rem op een fietsergometer.

Ferdinand Hüppe (1852-1938), een Duitse Professor Bacteriologie en Hygiëne, maar ook de eerste voorzitter van de Duitse voetbalbond, schreef het fundamentele werk 'A Textbook of Hygiene', dat het geheel van de discipline inspanningsfysiologie uit die dagen dekte. In 1911 voegde hij daar 'Hygiene van lichamelijke oefeningen' aan toe.