Geschiedenis van de Sportgeneeskunde - 1913
De dynamometer van de Franse arts Jules Chéron (1870-1952) werd in Parijs door het bedrijf van instrumentenbouwer Charles Verdin (1873-1905) gefabriceerd. Het toestel was vervaardigd uit een combinatie van verzinkt, onbewerkt geblauwd staal en messing. Door het knijpen met de handpalm bewoog de naald en kon de uitgeoefende kracht op de koperen schaal afgelezen worden. Aan de bovenkant van de schaal was een reset-knop die het toestel terugbracht naar de nulstand.
Op 7 juni 1913 werd in de Verenigde Staten het eerste patent voor een trainingsloopband geregistreerd.
In Berlijn werd het begrip ‘Sportarts’ officieel ingevoerd.
In 1916 zouden de zesde Olympische Spelen doorgaan in Berlijn. Op 13 juni opende keizer Wilhelm II (1859-1941) In de aanloop daarvan het Deutsche Stadion in Berlijn-Grünewald en werd ook een sportgeneeskundig onderzoeks- en begeleidingscentrum in gebruik genomen, waar Arthur Mallwitz (1880-1968) tot eerste sportarts benoemd werd.
In Nieuw Zeeland startte de School of Physiotherapy van de University of Otago met een opleiding fysiotherapie.
De Duitse Professor geneeskunde en fysiologie Otto Meyerhof (1884-1951) ontdekte de vaste relatie tussen musculaire zuurstofopname en melkzuurmetabolisme. Hij toonde aan dat de consumtie van een molecule zuurstof de vorming van twee lactaatmoleculen voorkomt. De bevindingen van Meyerhof ondersteunden de veronderstelling dat de lactaatenzymen ook aëroob functioneren, maar dat het gevormde lactaat opnieuw gesynthetiseerd wordt in koolhydraten, ten koste van de door de ademhaling geleverde energie. Omwille van het nazisme vluchtte Meyerhof In 1938 naar Parijs en twee jaar later emigreerde hij naar de Verenigde Staten waar hij in Philadelphia tot Professor werd benoemd aan de University of Pennsylvania.
In Frankrijk speelde marine-officier en turnleraar Georges Hebert (1875-1957) een prominente rol in de opgang van lichamelijke opvoeding. Nadat hij de principes van zijn voorgangers bestudeerd had, startte hij een eigen 'natuurlijke methode'. Die was volledig gebaseerd op natuurlijke bewegingen zoals lopen, rennen, balanceren, springen, kruipen, klimmen en manipulatieve vaardigheden als heffen, gooien en zelfverdediging. Hebert was verantwoordelijk voor de fysieke training van de zeilers van de Franse marine en in 1913 opende hij in Reims het op dat ogenblik grootste en meest moderne indoor/outdoor opleidingscentrum. In 1912 publiceerde hij een eerste boek L'Education Physique ou l'Entrainement Complet par la Methode Naturelle (Lichamelijke Opvoeding of de totale training door de natuurlijke methode), gevolgd door vele andere werken over hetzelfde onderwerp.
- L'élevage humain, Paris, 1917;
- Les confidences d'un tréponème pâle, 1918;
- Préceptes et maximes d'éducation physique, 1920;
- Manuel scientifique d'éducation physique, 1923;
- L'éducation physique féminine 1925;
- Influence de l'exercice sur le métabolisme. Méthode générale de représentation graphique des échanges respiratoires, 1926;
- Sueur et nutrition, 1930;
- La cure d'exercice aux différents âges de la vie et pour les deux sexes, 1934;
- Cancer et exercice, 1935;
- Exercice et cholestérine, 1935;
- Lésions et traumatismes sportifs (à l'usage des médecins, des entraîneurs, des secouristes, des professeurs d'éducation physique et des sportifs), 1938;
- Hydrothérapie et massage, 1941;
- L'Entraînement, bases physiologiques, technique, résultats, 1942;
- Manuel de massage, 1950.
Samen met zijn associé Edwin Bowerd introduceerde neus-kool-oor arts William H. Fitzgerald (1872-1942) in 1913 de reflexologie in de Verenigde Staten onder de naam Zone Therapy.
