Geschiedenis van de Sportgeneeskunde - 1929
De introductie van de ergo-spirometrie door de Duitse Professor geneeskunde Hugo Wilhelm Knipping (1895-1984) was van fundamenteel belang voor de verdere ontwikkeling van de klinische inspanningsdiagnostiek. Met behulp van zijn toestel kon Knipping zowel de respiratoire volumes als de respiratoire gassen meten tijdens een gedoseerde arbeidsbelasting. Dit werd mede mogelijk gemaakt door de ontwikkeling van de ergometer van de Duitse arts Carl Speck (1828-1916).
De Amerikaanse cardiologen Arthur Master (1897-1973) en Gordon Oppenheimer (1900-1974) van het Mount Sinai Hospital in New York City, introduceerden een gestandaardiseerd oefenprotocol voor het bepalen van de functionele capaciteit en haemo-dynamische respons, maar het was pas in de jaren 1950 dat het eerste ergospirometrie-apparaat ontwikkeld werd dat voldeed aan alle wetenschappelijke eisen. In zijn eerste artikel over inspanningsproeven uit 1929, herkende Master de waarde niet van het ECG voor het aantonen van ischemie. Hij gebruikte enkel de pols en bloeddruk om de hartcapaciteit van de patiënt te evalueren. Master populariseerde ook de idee om de inspanningscapaciteit met een soort standaardtest te evalueren.
In 1929 publiceerden de Amerikaanse fysiologen Edward Christian Schneider (1888-1954) en Gordon Clark Ring (1901-?) de resultaten van een twaalf weken durend trainingsprogramma voor het verbeteren van het uithoudingsvermogen. Ze toonden een stijging aan van 24% van de ‘crest load’ van zuurstof of de maximale zuurstofopname.
De Italiaanse Vereniging voor Sportgeneeskunde ‘Federazione Medico Sportiva Italiana’ (FMSI) zag in 1929 het levenslicht. Tussen 1929 en 1931 evalueerden de leden van de vereniging 2.400 jongens en meisjes en 342 competitiesporters om hen te helpen in hun keuze welke sport hen het meest zou liggen.
De Italiaanse sportarts Giacinto Viola (1870-1943) en de Italiaanse endocrinoloog Nicola Pende (1880-1970) ontwikkelden een biometrisch evaluatieschema voor atleten.
In 1929 ontwikkelde de Duitse fysiotherapeute Elisabeth Dicke (1884-1952) de ‘bindweefselmassage'.
