Geschiedenis van de Sportgeneeskunde - 1948
De Amerikaan Henry Harrison Clarke (1902-1995), Hoogleraar Physical Education aan de University of Oregon en zelf een begenadigd sporter, gebruikte als eerste een tensiometer voor krachtmetingen, omdat tensiometers volgens hem nauwkeuriger waren dan rekstroken, veerschalen of dynamometers. Tensiometers meten de spanning in een kabel of draad als er een kracht op uitgeoefend wordt.
In Hamburg, Schleswig-Holstein, Nordrhein en Bremen werden de eerste landelijke verenigingen voor Sportgeneeskunde opgericht, in 1950 volgden Niedersachsen, Westfalen, Hessen, Bayern, Westberlin en Rheinland-Pfalz .
De American Physiological Society, met Professor fysiologie Wallace O. Fenn (1893-1971) van de University of Rochester als voorzitter, startte met de publicatie van de Journal of Applied Physiology (JAP). Het tijdschrift publiceerde de resultaten van hoog kwalitatief onderzoek in inspanningsfysiologie.
De Franse arts Jean-Edward Ruffier (1875-1965) ontwikkelde verschillende stresstests, maar ook een methode van lichamelijke opvoeding die zijn naam dragen. Hij had een sportschool in Parijs, waar hij zijn klanten orthopedische en medische gymnastiek aanbood, in combinatie met hydrotherapie en massage. In 1909 publiceerde hij zijn eerste boek 'Soyons forts' over bodybuilding. Vervolgens een verhandeling over medische gymnastiek (1921) en eentje over massage (1925). Zijn doctrine was gebaseerd op de eenvoudige en bekende fysiologische regel 'elk orgaan dat functioneert, ontwikkelt zich volledig, elk orgaan dat functioneert, ontaardt of atrofiëert niet'. In 1940 werd hij tot arts benoemd aan het 'collège national de moniteurs et d'athlètes d’Antibes' (CNMA), dat in 1945 werd omgedoopt tot 'l'École militaire d'escrime et de sports de combat' (EMESC). In 1948 opende hij in Cannes de Bocage een fysiotherapie-instituut voor kinderen en adolescenten.
